Twee moorddagen

Door Mike Starink

Of ik het lijk in de serie Flikken Rotterdam wilde spelen? Een vraag van de casting director tijdens de lunch bij KEMNA Casting. Voor dit bedrijf maak ik onder andere de komische serie Jeuk, maar dit terzijde. Terwijl ik mijn laatste hap van mijn broodje aan het eten was dwaalde ik in gedachten af naar mijn jongensdroom om lijk te ‘spelen’ in mijn favoriete serie “Baantjer”.

JA ik doe het!

Ondertussen was mij ontgaan dat het voor de casting director een behoorlijke uitdaging was om iemand te vinden voor deze rol.
Nee echt, ik wil het!
“Je speelt de rol van Guus, een 50 jarige welgestelde Rotterdammer. We moeten je nog wel voorstellen aan de regisseur Victor Reinier”.
Ik dacht: ‘Yes!’, twee vliegen in een klap, lijk zijn en Vledder op de set. En oh ja, Guus is slachtoffer geworden van een date-rape, gezien de afspraakjes die hij maakt via GRINDR (dating app voor homo’s) met vreemde mannen. Wordt naakt en vastgebonden op een salontafel aangetroffen.
Na het spelen van sexslaaf in ‘Dagboek van een callgirl’ waarin meesteres, gespeeld door Maike Meijer, mij regelmatig (met zweep) op mijn kont slaat en mij zelfs uit een hondenbak laat drinken kon dit er ook nog wel bij. Nog dezelfde dag kreeg ik te horen dat ik de rol gekregen had en een week later zat ik in de trein richting Rotterdam.


Daar zit je dan in een drukke maandagochtend trein met de weet dat ik straks ‘dood’ ben en rond de vijfendertig man cast en crew naar je kont kunnen gaan staren. Nou hadden de meiden van de kleding mij nog wel gevraagd of ik gebruik wilde maken van een soort vleeskleurige tanga, hierin zou Mike junior zijn afgedekt en dit lapje blijft dan doormiddel van een ijzerdraadje tussen je bilnaad vastzitten. Ik bedankte ze voor de suggestie, deed mijn badjas uit en riep: ‘dit is het, meer wordt het niet, maar ook niet minder’. Ik ben gaan liggen op de PD (plaats delict), dit heb ik altijd al eens willen zeggen, mijn armen werden met stropdassen vastgebonden en als de rode kers op de appelmoes werd ik bewerkt met bloed. Na een aantal repetities konden de opnames beginnen. Actie, ……. ja jongens stop maar, het lijk beweegt. Nou hoor ik je denken hoe moeilijk kan het zijn om je adem even in te houden, maar met acht lampen en behoorlijk wat mensen om je heen is dit best wel een dingetje. Omdat alles met èèn camera gefilmd werd en alle acteurs goed in beeld gebracht moest worden duurde het toch een kleine twee uur eer dat de scene erop stond. Mijn gezicht zat ondertussen vastgeplakt door het nep bloed (gemaakt van suiker), op de salontafel. Maar je hoort me niet zeuren, want dit is wat ik wilde.


Twee dagen later stond de scene in het mortuarium op de agenda en je mag best weten dat ik wat onrustig had geslapen omdat ik steeds moest denken aan dat ik op een heuse lijkentafel moest liggen. Bij de cateringwagen nam ik een kopje koffie en een fijne sandwich en zag in mijn linker ooghoek dat er op dat moment een echt lijk naar binnen werd gebracht. De dagelijkse gang van zaken gaat dus gewoon door. Toen ik het gebouw binnen liep stonden er zo her en der wat doodskisten. De crew liep in en uit, het lijk wat net was aangekomen werd de koelcel ingereden. Toen viel mijn oog op de ijzeren, ijskoude lijkentafel, met afvoerputje. Mijn lugubere plek voor deze ochtend en ik kan je vertellen dat er op dat moment behoorlijk wat door je hoofd gaat. Hier liggen dus normaal gesproken echte lijken. Toch had ik niet veel tijd om aan deze gedachten te denken, het is film, het is niet echt. Nou heb ik wel eens beroerder gelegen maar ze hadden de plank voorzien van kruiken en door het geleiden van het ijzer werd het zo bloedheet dat ik een soort van gesmolten tosti werd. Voor dat ik er erg in had stond de scene erop.


Een levendige ervaring die ik niet had willen missen en ik kan terug kijken op twee moorddagen!